Det som dei forskjellige sagaene fortel om,
blei først nedtegna av sagaskrivarane
på 1200-talet. Fram til då hadde
disse hendingane gått på
folkemunne frå slektledd til
slektledd. Det vi veit om Vikingetida og
tida etter den, er kome fram på denne
måten.
Frå 1200-talet voks det frå
kongemakt og kirkemakt fram eit meir
organisert samfunn med stormannsætter,
landmenn, lokalhøvdingar, kongeombud,
presteskap og bispedømer. Etter som
skrivekunsten blei meir utbredt samtidig
med at det offentlege systemet voks fram,
blei det stadig meir skriftleg materiale.
Dette i form av samtidssagaer, lovtekster,
litteratur og andre nedtegnelser.
Tida frå Vikingetida og etter var ei
stor ekspansjonstid. Det var vekst i
folketal og busetting over heile landet,
på Sunnmøre og i Stordal.
Perioden fram til 1500 - 1600 talet er
likevel etter måten fattig på det
vi i dag ville kalle nedtegnelser og
statistikk av ulikt slag. Dette skyldes
fleire ting, blant anna brann av
kildemateriala.
Ein kan imidlertid slå fast at kirkene
voks i antall og makt utover fra 1100- til
1200-talet og blei etterkvart eigar av ei
mengd gardar. Bøndene blei
leiglendingar under kirkegods og
høvding- og stormannsættene.
Dette var ei direkte og indirekte fylgd av
kristninga av Norge. Stordal fekk eiga
kirke på 1100-talet. Erkebiskopen i
Nidaros eigde fleire gardar i Stordal,
likeeins lokalkirkegodsa og det dominerande
Giske-godset.